Günün günorta çağı... “8-ci kilometr bazarı” yenə də səs-küylü, çığırtılıdır. Kimsə alır, kimsə satır, kimsə yük daşıyır. Bu bazarda min cür həyat dolanır, min nəfəs bir yerdə çəkilir.
Günəş yuxarıdan amansızca döşəyir – asfalt nəfəs kəsir, hava dayanıb sanki.
O isə bu tozlu, qarmaqarışıq bazarda bir kölgəyə sığınıb, arabasının kənarında oturub müştəri gözləyir.
Adı Hikmətdir. Soyadı Quliyev. 46 yaşı var. Əslən Cəlilabaddandır, amma artıq illərdir ki, Bakının daşına, tozuna qarışıb. Həyatı da özü kimi təkər üstündə dolanır.
“Mənim üçün istinin, soyuğun fərqi yoxdur. Əsas odur ki, kimdənsə pul dilənmirəm”, - deyə söhbətə başlayır.
Hikmət danışdıqca, həyatının pərdəarxası bir film kimi göz önünə sərilir. Anası onu dünyaya gətirən gün vəfat edib. Atası isə maşın qəzasında həyatını itirib.Özü deyir, bu dünyada yalnız bir qardaşı var.
Rayonda işsizlikdən bezib, illər öncə şəhərə üz tutub.Deyir, əvvəl daş karxanasında işləyirmiş. Amma indi illərin daşını bu bazarın arabasıyla çəkir.
Kirayədə qalır. “Kazarma” dediyi yerdə, “stoyanka”nın həyətində 40 nəfərlə birgə. Hərəsi bir tale, hərəsi bir həyat. Hər səhər saat 5-də oyanır, arabasını götürüb bazara gəlir. Axşama qədər – ta 11-ə kimi – yük daşıyır.
“Günə 3 manat kirayə pulu ödəyirəm. 40 nəfərin çoxu araba sürəndir. Axşam 11-ə kimi işləyirəm, gün ərzində 35-40 manat pul alıram. Araba daşıyanda 2-3 manat pul verirlər. Eləsi var ki, vermir, deyirəm Allah köməyin olsun”.
Hikmətin qazancları elə gündəlik xərclərə gedir. Arabanı 3 manata kirayə götürür. Bazarın hər bölməsinə daxil olmaq üçün isə ayrıca 1 manat ödəniş edir.
“Qaldığın evdə şərait varmı?” deyə soruşuram:
“Hamamda çimməyə görə 2 manat verirəm. İki kondisioner var”.Yeməyini kafedə yeyir. Paltarını 1 manat qarşılığında həyətdəki bir qadın yuyur. Gündəlik həyatı sadə və təkrarlanan dövrə bənzəyir: iş, kirayə, siqaret, yatmaq.
Arabaçı Hikmətin içində bir dərd də var – tək qalmaq. Heç vaxt evlənməyib. Sevdiyi qız olub, amma yoxsulluq araya girib.
Cəsarət etməyib:
“Mən araba ilə nə arvad saxlayım, mən deyiləm, sən ol. Sevdiyim olub. Lakin gördüm ki, mənlik deyil. Yoxsulluğa görə evlənmək də istəmədim. Mən camaatın qızını bədbəxt etmək istəmədim.
Bir gün deyəcəkdi ki, niyə məni aldın. Həyatda tək istəyim, araba sürüm, heç kimə möhtac olmayım, çörəkpulu qazanım”.
Bəzən xoşbəxtlik sadəcə bir tikə çörəklə ölçülür. Hikmət üçün həyatın “bəxt” dediyi şey elə bu arabadır. Yük daşımaqla ağır bir ömrün yükünü də çəkir.
Bazarda adamlar keçib gedir. Kiminsə səsi yüksəlir, kimsə tərəziylə oynayır. Hikmət isə bir kənarda səssizcə dayanıb. Bəlkə də növbəti müştərisini, bəlkə də növbəti günün sabahını gözləyir.
Arabasına dirsəklənib yüngülcə nəfəs alır. Çünki o bilir – sabah da bu bazarda olacaq, sabah da o arabanı itələyəcək.
Və hər gün olduğu kimi, yenə kimsəyə möhtac olmadan, təkbaşına… (Musavat.com)
Bizim.Media
